Het tegenovergestelde van trauma
Het tegenovergestelde van trauma is niet “genezen”, het is 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘥𝘪𝘨𝘩𝘦𝘪𝘥.
Het tegenovergestelde van trauma is niet “genezen”, het is 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘪𝘯𝘨.
Het tegenovergestelde van trauma is niet “genezen”, het is 𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸𝘴𝘨𝘪𝘦𝘳𝘪𝘨𝘩𝘦𝘪𝘥.
Het tegenovergestelde van trauma is niet “genezen”, het is 𝘴𝘱𝘦𝘭𝘦𝘯.
Het tegenovergestelde van trauma is niet “genezen”, het is 𝘢𝘢𝘯𝘸𝘦𝘻𝘪𝘨𝘩𝘦𝘪𝘥.

• 𝘏𝘦𝘵 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯𝘰𝘷𝘦𝘳𝘨𝘦𝘴𝘵𝘦𝘭𝘥𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘵𝘳𝘢𝘶𝘮𝘢 𝘪𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘰𝘮 𝘱𝘦𝘳𝘧𝘦𝘤𝘵𝘪𝘦 𝘵𝘦 𝘷𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯, 𝘰𝘮 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘩𝘦𝘦𝘳𝘴𝘵𝘦 𝘰𝘧 𝘻𝘦lfs 𝘬𝘢𝘭𝘮𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘪𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘰𝘯𝘴𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘵𝘦 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘦𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘸𝘦 𝘣𝘦𝘨𝘪𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘦𝘳𝘷𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘬𝘰𝘯 𝘣𝘦𝘴𝘵𝘢𝘢𝘯 𝘵𝘰𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘴 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘢𝘢𝘮 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘬𝘰𝘯 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯.

Het is het stukje voor stukje her-inneren en her-vinden van je-zelf’

Als je lichaam verschrikt en in stress is dan treed je met die gemoedstoestand ook de wereld tegemoet, met alle gevolgen van dien. Trauma is als een stil alarm dat de spanningen in ons lichaam aanzet en ons volledig op scherp en in de overleefstand zet. Binnen het spanningsvol in onveiligheid opgroeien haalt het verleden het heden steeds weer in.

Naast het verwerken en verweven van het trauma in je inmiddels volwassen leven heb je opnieuw te leren leven. Het leven weer inademen en aantrekken als een zacht omhullende jas. Om vrij te kunnen ademen, losser te bewegen en te kunnen ontspannen. Met vallen en opstaan heb je te leren om de controle wat losser te laten.

Je hoeft niet meer, zoals in je kindertijd, altijd op scherp te staan. Je omgeving voortdurend te checken op gevaar of altijd maar af te stemmen op de ander.

Ons lichaam is wat dat betreft net een wandelend geschiedenisboek, waarin alles terug te vinden is. Wij hebben niet alleen een geheugen in ons hoofd dat herinneringen voor ons bewaart, er bestaat ook een zogenaamd lichaamsgeheugen dat de gevolgen van traumatische ervaringen laat merken.

Als zwijgen je overlevingsmechanisme is geworden en je psyche en emoties geen kant meer op kunnen, dan doorbreekt je lichaam het stilzwijgen en gaat voor jou spreken in de vorm van onrust, blokkades, pijn en spierspanningen of juist niets meer ervaren omdat je deels verdwenen bent.

Het her-inneren, her-vinden van je-zelf en daarmee het helen van delen is een hele weg te gaan, soms een leven lang. Stap voor stap!