Ken je dat..zo’n envelop door je brievenbus met daarop met grote letters: Herinnering!
Zo’n brief waarop je even zo’n schok door je lijf krijgt. Of je nu wel of niet voldaan hebt..Maar toch..je staat even in de schuld!
Afgelopen week hield het me bezig..verhalen in mijn praktijk, en ook privé waar ik ten volle het thema weer tegenkwam. ‘Herinnering’. In dit geval niet altijd een leuke en gezellige. Maar zo eentje die af en toe op de deur van je hart klopt. Waar de tijd nog niet rijp voor is om het aan te kijken, laat staan te kunnen voelen of ten volle beseffen wat het met je heeft gedaan. Waar de rauwe rafels zoveel pijn doen. Ja, je leest het goed..rauw met au. Want rauw is het vaak. Alsof je er een tijdje op moet kauwen. Niet te verteren nog..
Daar waar mensen in hun leven soms met een laatste doodskreet de ander achterlaten met zoveel vragen en onopgeloste zaken. Zaken die in dit leven niet konden of zijn afgerond. Waar zoveel is kapot gemaakt en beschadigd. Verwoestend is geweest..soms generaties lang nog een echo vormt.
Ik luister naar de verhalen van mensen die de moed hebben om soms stamelend te zoeken naar woorden en willen luisteren naar de stem van hun hart en ziel. En ik luister naar de verhalen van die mensen die de pijn een levenlang voelen van niet afgerond en geen invloed meer hebben, machteloos en hopeloos. Vragen die nooit konden worden gesteld en waar nooit meer een antwoord op zal komen. Zaken die onomkeer zijn gebleken en waar nooit meer beweging in lijkt te komen. Het kloppen van de oude pijn aan de deur van je hart. Alsof er een oude bezoeker alsnog iedere keer weer terug komt en je laat weten dat hij nog steeds wacht op jou. Waarin de verwarring soms wakker wordt geschud als het gaat over schuld en schuldgevoel. Machteloosheid en het nooit meer!
De pijn voelen en rouwen om wat nooit is gekomen of afgerond. Dan voor jezelf misschien een ritueel bedenken waarbij je alsnog zaken kunt afronden voor jezelf, zodat je je rouw kunt nemen. Niet omdat het af is, mooi is, rond is. Verre dan dat, maar omdat je voor je hart en ziel er los van mag komen. Iedere keer opnieuw. Om weer stil te staan, bewust jezelf te ontschuldigen.
Om uiteindelijk thuis te kunnen komen bij jezelf!
