Wat heeft seksueel misbruik met rouw te maken? Nou, alles!

Wanneer iemand over je grenzen heen is gegaan en je lichamelijke én emotionele integriteit is aangetast, raakt dat aan een diep menselijk fundament. Seksueel misbruik laat vaak niet alleen fysieke, maar ook onzichtbare wonden achter. Wonden in je vertrouwen, in je gevoel van veiligheid, in je zelfbeeld. En net zoals bij rouw, gaat het hier om verlies. Verlies van onschuld, verlies van autonomie, verlies van het gevoel dat je lichaam en ook je geest écht van jou is. Schaamte lijkt een nieuw normaal en de ruimte waarin je leeft, over liever gezegd: overleefd.

Misbruik is een vorm van een existentiële breuk.
De dader leeft vaak nog lang na in het lichaam en in de psyche van het slachtoffer. Soms letterlijk: in de vorm van herbelevingen, dissociatie of een stem die schaamte en zelfverwijt fluistert. Machteloosheid wordt een metgezel. Schaamte, die eigenlijk bij de dader hoort, nestelt zich diep in de ziel van het slachtoffer. En zo ontstaat een rouwproces dat vaak onzichtbaar is voor de buitenwereld.

Rouw om wat had moeten zijn.
Om het kind dat veilig had moeten zijn. Om het vertrouwen dat gebroken werd. Om grenzen die overschreden werden en nooit herkend of beschermd. Veel mensen die seksueel misbruik hebben meegemaakt, rouwen niet alleen om wat er is gebeurd — maar ook om wat er nooit kon ontstaan: veiligheid, vrijheid, zelfliefde.

Hoe je uit deze patronen kunt stappen, vergt goede begeleiding, moed en zachtmoedigheid.
Genezing vraagt niet om forceren, maar om ruimte. Niet om het wegduwen van pijn, maar om het durven aankijken. In een veilige omgeving, waar het lichaam weer mag leren dat het van zichzelf is. Waar de ziel opnieuw mag leren voelen zonder overweldigd te worden.

Zachtmoedigheid is geen zwakte, maar een sleutel. Want wie met mildheid naar zijn of haar pijn leert kijken, opent een deur naar zelfcompassie. En dat is de grond waar herstel kan wortelen.

Rouw en herstel zijn geen rechte lijnen.
Ze gaan in golven, soms grillig, soms zacht. Maar ieder moment van eerlijk voelen, van ademhalen ondanks de angst, is een overwinning. Je bent niet je trauma. Je bent niet wat je is aangedaan. Je bent een levend, voelend mens — met recht op veiligheid, liefde en vrijheid.

Voorbij de nacht

Mijn adem stroomt als nooit tevoren
vrij van keten, vrij van schaamte
in de dans van het bestaan
raak ik aan wat eeuwig is

Ik ben het lied dat altijd zong
maar ooit werd overschreeuwd
nu hoor ik weer de klank van Thuis
een stem, oprecht en ongeveinsd

Ik loop het pad
waar liefde niet meer vlucht
maar blijft,
en in mij woont

En zo hervind ik
mijn begin en mijn bestemming
betreed ik nieuwe ruimte waarin

de bomen mijn bestaan bevestigen

Ik ben, onomstotelijk en sta
wortel in nieuwe grond en groei
naar hemels licht
daar waar de vogels wonen
voorbij de nacht!

Roza Boer