Een stapel van verlies

In de hoek van mijn praktijk ligt een stapel stenen. Mooi om te zien misschien, maar nog meer als metafoor voor de vele verliezen die sommige hulpvragers in hun leven kennen. Als je als jong kind al met verlies te maken krijgt dan kunnen de volgende verliezen in je leven zich gaan stapelen. Ervaringen die soms te groot zijn om te doorvoelen en doorleven worden afgesplitst en zorgvuldig opgeborgen. Het is alsof een deel van je persoonlijkheid bevroren raakt in de tijd en je er geen toegang meer toe hebt. Traumatische ervaringen kunnen ons vastzetten, als bevroren in de tijd, terwijl gestolde rouw en als stapeltjes verdriet zich opstapelen als onzichtbare lasten op onze schouders.

Gestolde rouw

Dit wordt ook wel ‘gestolde rouw’ genoemd. Gestolde rouw is als een bevroren rivier die ooit vrij stroomde, maar nu gevangen zit in de kou van ons verdriet. Het zijn de onuitgesproken woorden, de ongehuilde tranen, de onverwerkte emoties die zich vastklampen aan ons hart en weigeren los te laten. Het zijn de herinneringen die als loden lasten op onze schouders drukken, ons naar beneden trekken en ons verhinderen vooruit te gaan.

Heling in het nu

Maar heling is mogelijk, zelfs te midden van de diepste duisternis. Het is een langzaam en vaak pijnlijk proces, maar het is een reis die de moeite waard is om te maken. Heling begint met het erkennen van onze pijn, het omarmen van onze kwetsbaarheid en het toestaan van onszelf om te voelen, zelfs als het pijn doet. Zicht krijgen op hoe je hebt overleefd. Jezelf alsnog kunnen geven wat je toen zo nodig had gehad. Het gaat over het vinden van de kracht om los te laten wat ons niet langer dient en het omarmen van wat ons voedt en geneest.

Ontdooien

Het ontdooien van gestolde rouw en het helen van trauma vereist moed en vastberadenheid. Het vraagt om zelfcompassie en mededogen, niet alleen voor onszelf, maar ook voor anderen die dezelfde reis maken. Het vraagt om geduld en doorzettingsvermogen, wetende dat genezing geen rechte lijn is, maar eerder een kronkelig pad met ups en downs.

Zelfliefde

Maar bovenal vraagt heling om (zelf)liefde. Liefde voor onszelf, liefde voor anderen, liefde voor het leven zelf. Het is liefde die ons de kracht geeft om te genezen, om te groeien, om te vergeven. Het is liefde die ons in staat stelt om onze wonden te omarmen en ons hart opnieuw te openen voor de wereld om ons heen.

Steenmannetjes

Je hebt ze vast wel eens gezien. Van die plaatsen waar je een stapel stenen treft, oftewel ‘steenmannetjes’ genoemd. In veel plaatsen op de wereld zijn de steenmannetjes niet het werk van de goden, maar wel heilig. Vaak markeren ze de plekken waar overleden voorouders te rusten werden gelegd Daardoor zijn de steenmannetjes, belangrijke en heilige plaatsen voor de lokale bevolking. Vaak zijn deze heilige bouwwerken geen kleine steenmannetjes meer, maar grote bouwwerken die met mystiek en rituelen omgeven zijn.

Navigeren met steenmannetjes

In onze contreien zijn steenmannetjes meestal een belangrijk navigatiemiddel. Ze markeren routes waar markeringen met verf of andere middelen niet goed werkenZeker als het mistig is, zie je een steenmannetje vaak eerder dan een geverfde markering. Het gebruik van steenmannetjes als navigatiemiddel is al eeuwenoud. Zo’n steenmannetje als metafoor voor jouw verliezen. Wellicht maak je er wel een n.a.v. dit blog.

Reisgenoot

Dus laten we samen op reis gaan, hand in hand, naar de diepten van onze ziel en terug. Laten we de gestolde rouw ontdooien, de stapeltjesverdriet afbreken en de weg vrijmaken voor heling en genezing. Daar waar de onderste steen weer boven komt. Want alleen door onze pijn te omarmen kunnen we ware vreugde vinden, en alleen door onze wonden te helen kunnen we echt heel worden.

De onderste steen

Als de onderste steen zichtbaar wordt

De stapel van verliezen pijnlijk in beeld

 Het lijkt alsof het zwart geen bodem heeft

Je valt en valt

Niets meer om aan vast te houden

Buiten je de leegte

En binnen schijnbaar duister

Val maar naar binnen

Val maar zacht

Het licht in jou is al ontstoken

Dat kleine lichtje schijnt

Hoe klein en ver het ook lijkt

Val maar naar binnen

Je bent niet alleen

Ook al lijk je in duizend stukken

Uit elkaar te vallen

Laat je maar vallen

En voel je gedragen

Het duister en het licht

Ondragelijk en vederlicht

Val maar naar binnen

Vertrouw en vertraag en voel

Het donker en het licht

De pijn, verleden en het nu

Val maar naar binnen

In mildheid en met zachtheid

En wie weet..wordt het vallen

op een dag misschien wel vliegen!

Roza Boer